był w obozie, wnet stanęli w sprawie, czekając, co się okaże.
Pan Zagłoba, gdy go doszedł okrzyk: „Radziwiłł idzie!“ — zmieszał się bardzo, ale w pierwszej chwili wierzyć nie chciał. Cóżby się stało z Wołodyjowskim? Czyliby się pozwolił tak ogarnąć, żeby ani jeden człowiek nie przybiegł z ostrzeżeniem? A ów drugi podjazd? A pan Lipnicki?
— Nie może być! — powtarzał sobie pan Zagłoba, obcierając czoło, które pociło mu się obficie. — Ten smok, ten mężobójca, ten lucyper, miałby już z Kiejdan zdążyć? Zalito ostatnia godzina się zbliża?!
Tymczasem ze wszystkich stron coraz liczniejsze głosy wołały: „Radziwiłł! Radziwiłł!“ Pan Zagłoba przestał wątpić. Zerwał się i wpadł do kwatery Skrzetuskiego.
— Janie, ratuj! teraz pora!
— Co się stało? — pytał Skrzetuski.
— Radziwiłł idzie! Na twoję głowę wszystko zdaję, bo o tobie książe Jeremi mówił, żeś wódz urodzony. Ja sam będę doglądał, ale ty radź i prowadź!
— To nie może być Radziwiłł — rzekł Skrzetuski. — Zkądże wojsko nadciąga?
— Od Wołkowyska. Mówią, że ogarnęli Wołodyjowskiego i tamten drugi podjazd, który niedawno posłałem.
— Wołodyjowski dałby się ogarnąć? To ojciec jego nie znasz. Onto sam wraca, nikt inny.
— Kiedy mówią, że potęga okrutna.
— Chwała Bogu! to widać pan Sapieha nadciągnął.
