waćpan o szarży gadasz. Wiedzże, iż nie po zaszczyty tu przyjechałem, bo mogłem gdzieindziej, do wyższych dojść. Prostym żołnierzem zostanę, choćby pod twoją komendą.
— Czemu, choćby?
— Boś mi krzyw i gotówbyś mi dopiekać.
— Hm! Niema co! Pięknie to z waści strony, że chcesz choćby prostym żołnierzem zostać, gdyż widać, że fantazya u ciebie okrutna i pokora niełatwo ci przychodzi. Radbyś się bić?
— Pokaże się to ze Szwedami, jakom już rzekł.
— Ba, a jeśli Szwedzi nie przyjdą?
— Tedy wiesz co waćpan? Pójdziemy ich szukać! — rzekł Kmicic.
— A to mi się podobasz! — zakrzyknął pan Piotr. — Możnaby grzeczną partyą zebrać… Tu Szlązk niedaleko i zarazby się żołnierzów nazbierało. Starszyzna, jako i stryj mój, słowo dali, ale prostych nawet o nie nie pytano. Siłaby ich można mieć na pierwsze zawołanie!
— I dobry przykład innymby się dało! — rzekł z zapałem Kmicic. — Ja mam też garść ludzi… Obaczyłbyś ich waćpan przy robocie!
— Bo… bo… — rzekł pan Piotr — jak mi Bóg miły!… Dajże pyska!
— A daj i ty! — rzekł Kmicic.
I niewiele myśląc, rzucili się sobie w objęcia.
Przechodził właśnie ksiądz Kordecki i widząc, co się stało, począł ich błogosławić, oni zaś wyznali mu zaraz, o co się umówili. Ksiądz jeno uśmiechnął się spokojnie i poszedł dalej, rzekłszy jakby do samego siebie:
— Choremu zdrowie poczyna wracać.
