— Miłościwy panie!… Czym ja na tyle łaski zasłużył?
— Więcej, niż niejeden, który myśli, że ma do niej prawo. No, no! nie frasujże się, miły regalisto, bo tak ufam, że i regalistka cię nie minie, a da Bóg, to mi wkrótce więcej jeszcze regalistów przysporzycie…
Kmicic, choć chory, zerwał się nagle z łoża i padł jak długi do nóg królewskich.
— Na Boga! co czynisz? — zawołał król. — Krew cię ujdzie! Jędrek!… Bywajno tu kto!
Wpadł sam marszałek, który oddawna już po zamku króla szukał.
— Święty Jerzy! patronie mój, co widzę?! — krzyknął, spostrzegłszy króla, dźwigającego własnem rękoma Kmicica.
— To pan Babinicz, najmilszy mój żołnierz i najwierniejszy sługa, który mi wczoraj życie ocalił — rzekł król. — Pomóżcie, panie marszałku, dźwignąć mi go na łoże…
