przemoczysz… A nie bój się!… U matki nie byłoby ci przezpieczniej…
— Pojadę teraz z waćpanem chociażby na koniec świata!
— Waćpanna takich rzeczy nie powiadaj!
— Bóg cię nagrodzi, żeś cnoty bronił!
— Pierwszy raz mi się sposobność trafiła — odrzekł Kmicic.
A ciszej mruknął sam do siebie:
— Tylem jej dotąd bronił, ile kot napłakał!
Lecz tymczasem ordyńcy przestali batożyć rajtarów, kazał ich więc pan Andrzej pognać nagich i pokrwawionych traktem do Zamościa. Poszli, łzy rzewne wylewając. Konie, broń i odzież darował Kmicic swoim Tatarom i ruszyli szybko naprzód, bo niebezpiecznie było zwłóczyć.
Przez drogę nie mógł się młody rycerz powstrzymać od chęci zaglądania do kolaski, a raczej od spoglądania w bystre oczki i cudne lica dziewczyny. Pytał też za każdym razem, czy jej czego nie trzeba, czy kolaska wygodna i czy zbyt szybka jazda nie nuży.
Ona odpowiadała mu zatem wdzięcznie, że jej tak dobrze, jako nigdy nie bywało. Ochłonęła już ze strachu zupełnie. Serce wezbrało jej ufnością dla obrońcy. W duszy zaś myślała:
— Nie tak nieużyty, ani taki grubijan, jakom zpoczątku mniemała!
— Ej, Oleńka, co ja dla ciebie cierpię! — mówił sobie Kmicic — zali mnie niewdzięcznością nakarmisz?… Żeby tak w dawnych czasach… uha!…
Tu kompanionowie przyszli mu na myśl i różne swawole, których się na spółkę z nimi dopuszczał, więc
