Kmicica, albo przynajmniej słyszeliście o nim. Otóż imanujcieże sobie, iż to, co książe Bogusław rozpuścił: jakoby mu się Kmicic ofiarował rękę na króla i pana naszego podnieść, to nieprawda!
— Januszowi jednakże Kmicic pomagał dobrych kawalerów wycinać.
— Tak jest, Januszowi pomagał, ale wreszcie i on się spostrzegł, a spostrzegłszy się, nietylko służbę porzucił, ale jakto wiecie, że człek był zuchwały, jeszcze się na Bogusława porwał. Podobno tam już ciasno było z młodym księciem i ledwie zdrowie z rąk Kmicicowych salwował.
— Kmicic był żołnierz wielki! — odezwały się liczne głosy.
— Książe zaś przez zemstę taką na niego potwarz wymyślił, od której dusza się wzdryga.
— Dyabełby lepszej nie wymyślił!
— Wiedzcie, że dowody mam w ręku, czarno na białem, iż to była zemsta za nawrócenie się Kmicicowe.
— Tak czyje imię pohańbić!… Jeden Bogusław to potrafi!
— Takiego żołnierza pogrążyć!
— Słyszałem, — mówił dalej hetman — iż Kmicic, widząc, że nic mu tu już do roboty nie pozostaje, do Częstochowy umknął i tam znaczne usługi oddał, a potem króla jegomości własną piersią osłaniał.
Usłyszawszy to, ci sami żołnierze, którzyby byli przed chwilą na szablach Kmicica roznieśli, poczęli coraz życzliwiej się o nim odzywać.
— Kmicic mu tego nie daruje, nie takito człowiek, on się i na Radziwiłła porwie!
