niechby i bez śmietany… Kołataj się stary na szkapie, kołataj, póki się do śmierci nie dokołatasz… Nie ma tam który tabaki? Może owę senność nozdrzami wyparsknę… Księżyc mi w samę gębę świeci, że aż do brzucha zagląda, a nie wiem, czego tam szuka, bo nic nie znajdzie. Na psa taka wojna, powtarzam!
— Skoro wuj myślisz, że księżyc to sperka, to to go wuj zjedz! — rzekł Roch.
— Gdybym ciebie zjadł, mógłbym powiedzieć, że wołowinę jadłem, ale boję się, bym po takiej pieczeni reszty dowcipu nie utracił.
— Jeśli ja wół, a wuj mój wuj, to wuj co?
— A ty kpie myślisz, że Altea dlatego porodziła głownię, że przy piecu siedziała?
— A mnie co do tego!
— To do tego, że jeśliś wołem, to się najprzód o ojca swego dopytuj, nie o wuja, bo Europę byk porwał, ale brat jej, który wypadł wujem jej potomstwu, był dlatego człowiekiem. Rozumiesz?
— Co prawda, nie rozumiem, ale zjeść, tobym też co zjadł.
— Zjedz licha i daj mnie spać! Co tam, panie Michale? Czemuśmyto stanęli?
— Warkę widać — rzekł Wołodyjowski. — Ot, wieża kościelna błyszczy w miesiącu.
— A Magnuszew jużeśmy minęli?
— Magnuszew został na prawo. Dziwno mi, że po tej stronie rzeki żadnego podjazdu szwedzkiego niemasz. Pojedziem do tych haszczów i postoim, może nam Bóg spuści jakowego języka.
To rzekłszy, pan Michał wprowadził oddział do zarośli i ustawił o sto kroków po obu stronach drogi,
