— Nie mam szczęścia, jako zwykle! — rzekł.
— Nie frasuj się, Michale, — rzekł Babinicz — odnajdziesz go, a nie, to ja odnajdę.
Poczem zwrócił się do Rössela:
— Waść jesteś stary żołnierz, widziałeś oba wojska, a naszę jazdę znasz oddawna; jakże myślisz, po czyjej stronie będzie wiktorya?
— Jeśli wam pole dadzą za okopem, to po waszej, ale okopu bez piechoty i armat nie zdobędziecie, zwłaszcza, że tam się wszystko księcia Radziwiłła głową dzieje.
— Za takiegożto wielkiego masz go waść wodza?
— Nietylko ja, ale ogólne to jest mniemanie w obu wojskach. Powiadają też, że pod Warszawą serenissimus rex Sueciae we wszystkiem szedł za jego radą i dlatego wielką bitwę wygrał. Książe, jako Polak, lepiej zna wasz sposób wojowania i prędzej radę wymyślić umie. Sam widziałem, jak król szwedzki po trzecim dniu bitwy przed frontem wojsk księcia ściskał i całował. Prawda, że mu życie był winien, bo gdyby nie strzał książęcy… no! strach myśleć!… Rycerz to jest przytem niezrównany, z którym się nikt na żadną broń mierzyć nie może.
— Ej! — rzekł pan Wołodyjowski — możeby się taki znalazł…
To rzekłszy, wąsikami groźnie ruszył. Rössel popatrzył na niego i nagle poczerwieniał. Przez chwilę zdawało się, że albo krew go zaleje, albo śmiechem wybuchnie; lecz wreszcie wspomniał, iż jest w niewoli, więc opamiętał się zaraz.
Kmicic zaś popatrzył na niego pilnie swojemi stalowemi oczyma i rzekł zaciskając nieco wargi:
