— Pamiętaj! — odrzekł pan Andrzej. — Nie uchroniło cię przed moją ręką twoje księstwo, twoje wojska, twoje szermierstwo… I wiedz, że ilekroć mi wejdziesz w drogę, albo nie dotrzymasz-li słowa, nic cię nie uchroni, choćby cię cesarzem niemieckim kreowano… Poznajże mnie! Raz cię już miałem w ręku, teraz mi pod nogami leżysz!
— Przytomność mnie opuszcza — rzekł książe. — Panie Kmicic, woda musi tu być blisko… Daj mi pić i ranę zalej.
— Zdychaj parrycydo! — odrzekł Kmicic.
Lecz książe, bezpieczen już o życie, odzyskał, lubo ranny, całą pewność siebie i ozwał się:
— Głupiś, panie Kmicic! Jeśli umrę i ona…
Tu wargi mu zbielały.
Kmicic zaś skoczył szukać, czy w okolicy niema jakiego rowu lub też kałuży.
Książe omdlał, ale na krótką chwilę i obudził się na szczęście swoje, gdyż tymczasem nadbiegł pierwszy Tatarzyn, Selim, syn Gazy-Agi, chorąży z kmicicowej watahy, a widząc broczącego we krwi nieprzyjaciela, postanowił przyszpilić go grotem od chorągwi do ziemi. Książe w tej chwili strasznej znalazł jeszcze tyle sił, że za grot ręką pochwycił, który słabo przytwierdzon, oderwał się od drzewca.
Odgłos tej krótkiej walki ściągnął napowrót pana Andrzeja.
— Stój! psi synu! — zakrzyknął, nadbiegając zdaleka.
Tatar na dźwięk znanego głosu przyległ ze strachu do konia. Kmicic kazał mu ruszyć po wodę, sam zaś został przy księciu, bo zdala widać było nadjeżdża-
