Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/014

 — Słyszałem, że pani wszystkiem się tu zajmuje: czy pani lubi gospodarstwo?
 — Lubię bardzo Krzemień — odpowiedziała.
 — I ja lubiłem Krzemień, gdy byłem chłopcem. Ale gospodarzyćbym w nim nie chciał... Takie trudne warunki...
 — Trudne, trudne... Robimy też, co w naszej mocy.
 — To jest, pani robi, co w pani mocy.
 — Pomagam ojcu, który często jest cierpiący.
 — Ja się na tych rzeczach nie znam, ale z tego, co widzę i słyszę, wnoszę, że większa część rolników nie może liczyć na przyszłość.
 — Liczymy na Opatrzność...
 — To wolno, ale wierzycieli nie można do niej odsyłać.
 Twarz panny Pławickiej pokryła się rumieńcem — i nastała chwila kłopotliwego milczenia.
 A Połaniecki powiedział sobie:
 — Skoroś zaczął, to idź dalej.
 I rzekł:
 — Pani pozwoli sobie wyjaśnić cel mego przybycia.
 Panna spojrzała na niego wzrokiem, w którym Połaniecki mógł wyczytać: „Dopieroś przyjechał, godzina jest późna, ja ledwie żyję ze zmęczenia — że też najprostsza delikatność nie wstrzymała cię od rozpoczęcia takiej rozmowy“.
 Głośno zaś odrzekła:
 — Ja wiem, dlaczego pan przyjechał, ale może będzie lepiej, gdy pan z ojcem o tem pomówi.
 — Dobrze; przepraszam panią — odrzekł Połaniecki.