Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/021

 — I przyjeżdża tu co niedziela? — spytał Połaniecki.
 — Czasem i w powszedni dzień wieczorem.
 — Konkurent! — pomyślał Połaniecki.
 Po chwili spytał:
 — Starszy pan wstał już?
 — Musiał pan dzwonić, bo Józef poszedł do pana.
 — Jaki Józef?
 — Kamerdyner.
 — A ty czem jesteś?
 — Ja jemu do pomocy.
 — Idź-że się spytać, kiedy można będzie widzieć się z panem.
 Chłopak wyszedł i po chwili wrócił.
 — Starszy pan kazał powiedzieć, że jak się ubierze, to poprosi.
 — Dobrze.
 Chłopak wyszedł; Połaniecki został sam i czekał, a raczej nudził się dość długo. Wreszcie zaczęło mu braknąć cierpliwości i chciał już wyjść do ogrodu, gdy ów Józef przyszedł mu oznajmić, że starszy pan prosi.
 I przez sień poprowadził go do pokoju, leżącego z drugiej strony domu. Połaniecki wszedł i w pierwszej minucie nie poznał pana Pławickiego. Pamiętał go mężczyzną w sile wieku i nader pięknym, obecnie stał przed nim człowiek stary, z twarzą pomarszczoną, jak pieczone jabłko, której małe, uczernione wąsiki próżno usiłowały nadać pozór młodości. Tak one, jak również czarna, zaczesana z boku czupryna, oznaczały tylko niewygasłe dotąd pretensye.
 Lecz pan Pławicki otworzył ramiona: