Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/025

wystąpisz jako wierzyciel. Tak jest. Dziś przyjechał do mnie mój Stach, syn mojej Anny! Do jutra! Tak być powinno, Stachu. Mówi ci starszy krewny, który cię kocha i dla którego powinieneś to zrobić...
 Połaniecki zmarszczył się nieco, ale po chwili odrzekł:
 — Niechże będzie do jutra.
 — Teraz przemówiła przez ciebie Anna... Czy palisz fajkę?
 — Nie. Palę tylko papierosy.
 — Wierzaj mi, że źle robisz. Ale mam dla gości i papierosy.
 Dalszą rozmowę przerwał turkot powozu przed gankiem.
 — To Marynia przyjechała z rannej mszy — rzekł pan Pławicki.
 Połaniecki, spojrzawszy w okno, dojrzał różową panienkę w słomianym kapeluszu, wysiadającą z powoziku.
 — Poznałeś Marynię? — spytał pan Pławicki.
 — Miałem przyjemność — wczoraj.
 — Drogie dziecko. Nie potrzebuję ci mówić, że żyję tylko dla niej...
 W tej chwili uchyliły się drzwi i młody głos spytał:
 — Można?
 — Można, można: jest tu Stach! — odpowiedział pan Pławicki.
 Marynia weszła szybko z kapeluszem, przewieszonym na wstążkach przez ramię, i uściskawszy ojca, podała rękę Połanieckiemu. W różowej, perkalowej sukni wyglądała nadzwyczaj zgrabna i ładna. Było coś w niej z nastroju niedzielnego, a przytem z rzeźwości poranku, który