Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/036

dodał z uśmiechem człowieka, przekonanego, że mówi coś, na co nie byle ktoby się zdobył:
 — Mój krewny, który przyjechał wujaszka uścisnąć i... przycisnąć...
 — Pozwalamy tylko na pierwsze, inaczej będzie z nami sprawa — odrzekła dama.
 — Ale Krzemień, to twarda rzecz — mówił dalej Pławicki — połamie sobie na nim zęby, choć młody.
 Pani Jamiszowa przymknęła oczy.
 — Ta łatwość — rzekła — z jaką pan temi iskrami sypie... c’est inoui! Jak dziś zdrowie pana?
 — W tej chwili czuję się zdrów i młody.
 — A Marynia?
 — Była na rannej mszy. Czekamy państwa o piątej. Moja mała gosposia łamie sobie tam główkę nad podwieczorkiem. Śliczny dzień...
 — Więc przyjedziemy, jeśli moja newralgia mi pozwoli... i jeśli pan mąż pozwoli.
 — Sąsiedzie? jakże? — spytał pan Pławicki.
 — Zawsze chętnie, owszem! — odpowiedział zgnębionym głosem sąsiad.
 — Zatem, au revoir!
 — Au revoir! odpowiedziała pani.
 I, zwróciwszy się do Połanieckiego, wyciągnęła do niego rękę:
 — Miło mi było poznać pana.
 Pan Pławicki podał jej ramię i odprowadził do powoziku. Dwaj sąsiedzi odjechali również, Połaniecki został przez chwilę sam z panem Gątowskim, który przypatrywał mu się dość niechętnie. Połaniecki pamiętał go nie-