Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/039

powiedziała panna Pławicka, patrząc na lśniąco-czarną szerść i żółte piętna nad oczyma psa.
 — Zanadto przyjemny — dodał pan Pławicki, pokrywając kolana serwetą.
 — Do pola też takie lepsze od zwyczajnych ceterów.
 — Pani i poluje? — spytał Połaniecki.
 — Nie, nigdy nie miałam do tego ochoty. A pan?
 — A ja czasem. Zresztą żyję w mieście.
 — Dużo bywasz? — spytał pan Pławicki.
 — Prawie nigdzie. U pani Emilii, u mojego wspólnika Bigiela, u Waskowskiego, który był niegdyś moim profesorem, a który teraz jest dziwakiem — i oto wszystko. Oczywiście czasem chodzę do ludzi, gdy mam do nich interesa.
 — To źle, mój chłopcze. Młody człowiek powinien mieć i utrzymywać dobre stosunki towarzyskie, zwłaszcza, gdy ma do nich prawo. Kto się potrzebuje piąć, to co innego, ale ty, jako Połaniecki, możesz wszędzie bywać. Ja ci to powiadam. Z Marynią wiecznie mam te same historye. Dwa lata temu, gdy skończyła ośmnaście lat, zawiozłem ją w zimie do Warszawy. Rozumiesz, że tego się darmo nie robi i że to wymagało pewnych ofiar z mojej strony. No i cóż? Siedziała po całych dniach u pani Emilii i czytawały książki. Dzikus mi się urodził i dzikus pozostanie: możecie sobie podać ręce.
 — Podajmy sobie ręce! — zawołał wesoło Połaniecki.
 A ona odrzekła, śmiejąc się:
 — Kiedy, sumiennie, nie mogę, bo to niezupełnie tak było: czytywałam książki z Emilką, prawda, ale bywaliśmy z papą dużo i wytańczyłam się na całe życie.