Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/046

prawdę jest to lumen naszej okolicy. I taki zacny człowiek! Ona również dobra kobieta, tylko dla mnie nieco przesadna.
 — Ex-piękność!
 — Tak. Przyczynia się też do jej przesady i to ciągłe życie na wsi, przez które się trochę rdzewieje. Myślę, że w mieście wszystkie dziwactwa ludzkie i śmieszności ścierają się wzajemnie, a na wsi łatwiej ludzie zmieniają się w oryginałów. Zwolna odwyka się od towarzystwa, zachowuje się jakiś przestarzały sposób w obejściu z ludźmi i dochodzi się do przesady. My wszyscy musimy się ludziom z wielkich miast wydawać zardzewiali i trochę śmieszni.
 — Nie wszyscy. Bynajmniej! — odpowiedział Połaniecki. — Pani naprzykład — bynajmniej!
 — Więc to przyjdzie z czasem — odpowiedziała z uśmiechem.
 — Czas może także przynieść zmiany.
 — U nas tak mało się zmienia — i najczęściej na gorsze.
 — Ale w życiu panien wogóle zmiany są przewidywane.
 — Chciałabym naprzód, byśmy z papą mogli przyjść do ładu z Krzemieniem.
 — Więc ojciec i Krzemień, to dwa główne, jedyne cele w życiu pani?
 — Tak. Ale mało mogę pomódz, bo się mało znam na czemkolwiek.
 — Papa, Krzemień — i nic więcej! — powtórzył Połaniecki.