Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/055

chwili, w salonie, do którego poprzednio już wniesiono lampy, ukazał się pan Pławicki.
 Marynia weszła do salonu, Połaniecki za nią.
 — Nic się nie stało — rzekł pan Pławicki. — Zajechała ich Chromecka, że zaś myśleli, że odjedzie wkrótce, więc nie dawali znać. Jamisz trochę chory, ale jutro wybiera się do Warszawy. Ona obiecała się tu pojutrze.
 — Więc wszystko dobrze? — spytała Marynia.
 — Dobrze. A wy coście tu porabiali?
 — Słuchaliśmy żab — odpowiedział Połaniecki — i dobrze nam było.
 — Pan Bóg wiedział na co i żaby stworzył, więc choć mi spać po nocy nie dają, nie narzekam. Ale tymczasem niech Marynia da herbaty.
 Herbata czekała gotowa w drugim pokoju. Pan Pławicki opowiadał przy niej o swojej wizycie u Jamiszów. Młodzi byli milczący, tylko od czasu do czasu spoglądali na siebie pełnemi światła oczyma i na dobranoc uścisnęli się bardzo mocno za ręce.
 Panna Marynia czuła pewną ociężałość, rozbierając się, jakby ją ten dzień zmęczył; ale było to dziwne jakieś i miłe zmęczenie. Potem, gdy już jej główka wsparła się na poduszce, nie myślała o tem, że jutro poniedziałek, że zaczyna się nowy tydzień powszedniej roboty, tylko myślała o Połanieckim i w uszach jej brzmiały jego wyrazy:
 — Kto mnie uzna, jeśli nie kobieta, byle była ogromnie dobra, ogromnie pewna, bardzo moja i bardzo kochana.
 Połaniecki zaś mówił sobie, zapalając w łóżku papierosa:
 — Dobre to, śliczne, miłe — gdzie taka druga?

---