Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/062

 Wówczas pan Pławicki odwrócił się od biurka i zaczął na nią patrzeć. Potem spytał zimno:
 — Proszę. Czy to opieka nad nim, czy nademną?
 — To jest kwestya naszego honoru...
 — W czem, jak sądzisz, potrzebuję twojej rady?
 — Nie, papo, ale...
 — Co za patetyczny dzień nam nastał! Co tobie jest?
 — Ja tylko proszę papy na wszystko...
 — A ja cię także proszę, byś to zostawiła mnie. Usunęłaś mnie od gospodarstwa — i ustąpiłem, bo o te parę lat, które mi do życia zostają, nie chcę się sprzeczać z rodzonem dzieckiem. Ale zostawże mi choć ten kąt w domu, choć tę jedną izbę, i pozwól mi załatwiać te sprawy, które się w niej załatwić dają.
 — Papo drogi, przecie ja tylko proszę...
 — Żebym się przeniósł na folwark? któreż czworaki mi wyznaczasz?
 Tu pan Pławicki, który mówiąc o „patetycznym“ dniu, widocznie nie chciał tylko, by ktoś dzielił z nim monopol, powstał w swoim perskim szlafroku, jak król Lear, i chwycił za poręcz fotelu, dając przez to do zrozumienia okrutnej córce, że inaczej, rażony jej okrucieństwem, padłby jak długi na ziemię. Lecz jej łzy cisnęły się do oczu, a gorzkie poczucie własnej bezsilności napływało do serca. Przez chwilę stała w milczeniu, walcząc z żalem i ochotą do płaczu, poczem rzekła cicho:
 — Przepraszam papę...
 I wyszła z pokoju.
 W kwadrans potem wszedł do niego, na żądanie