Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/065

dwóch latach kołatania listami — nie mogę i nie będę dłużej cierpliwy.
 Pan Pławicki wsparł rękę na biurku, czoło na na dłoni — i milczał.
 Połaniecki patrzył na niego, czekając odpowiedzi — patrzył z wzrastającą niechęcią i w duszy zadawał sobie pytanie: Czy to jest kręciciel? czy bzik? czy egoista, tak zaślepiony w sobie, że dobro i zło mierzy tylko własną wygodą? — czy wreszcie wszystko razem?
 Tymczasem pan Pławicki trzymał czoło ciągle ukryte w dłoni i milczał.
 — Nareszcie chciałbym coś wiedzieć... — zaczął Połaniecki.
 Lecz tamten potrząsnął ręką, dając znać, że chce być jeszcze sam ze swemi myślami.
 I nagle podniósł rozjaśnioną twarz.
 — Stachu — rzekł — po co my się kłócimy, kiedy jest tak prosty sposób wyjścia.
 — Jaki?
 — Bierz margiel!
 — Co?
 — Sprowadź tu swego wspólnika, sprowadź jakiego specyalistę, oszacujemy mój margiel i zrobimy we trzech współkę. Twój... jak się tam nazywa? Bigiel? spłaci mi tyle, ile na niego wypadnie, ty albo coś dopłacisz, albo nie — i pójdziemy razem, a zyski mogą być olbrzymie.
 Połaniecki wstał.
 — Proszę pana — rzekł — do jednej rzeczy nie jestem przyzwyczajony, mianowicie, żeby ktoś drwił ze mnie. Ja nie chcę pańskiego marglu — tylko moich pie-