Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/081

pobity, to powinien się dać pobić. Na to Montezuma odpowiadał, że go to mało obchodzi i walczył dalej. W ten sposób zabawa przedłużała się coraz bardziej.
 Lecz pani Bigielowa, nie mogąc doczekać końca, spytała wreszcie męża:
 — Jakże wizyta w Krzemieniu?
 — Zrobił to, co teraz robi — odpowiedział z flegmą Bigiel — poprzewracał wszystkie krzesła i wyjechał.
 — Mówił ci co?
 — O pannę nie miałem czasu go zapytać, ale z Pławickim rozstał się, jak nie można gorzej. Chce sprzedać swój dług na Krzemieniu, co oczywiście pociągnie za sobą zupełne zerwanie stosunków.
 — Szkoda — odrzekła pani Bigielowa.
 I przy herbacie, gdy dzieci spać poszły, poczęła wprost wypytywać Połanieckiego o Marynię.
 — Nie wiem — odpowiedział Połaniecki — może jest ładna, może nie! Nie zastanawiałem się nad tem.
 — To nieprawda — odpowiedziała pani Bigielowa.
 — A więc nieprawda! A więc jest miła, ładna i co pani chce. Można się w niej zakochać, można się z nią ożenić, ale noga moja więcej u nich nie postanie. Wiem doskonale, dlaczego mnie tam panie wysyłały, tylko lepiej mnie było ostrzedz, kim jest jej ojciec, bo ona musi być do niego z usposobienia podobna, a jeśli tak jest, to dziękuję uniżenie.
 — Niech się pan zastanowi, co pan mówi: „jest ładna, jest miła, można się z nią ożenić“ — a potem: „musi być do ojca podobna!“ — Przecie to się nie trzyma!