Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/090

 — Bo jabym może reflektował.
 — Ty?
 — Tak. Wiesz, że często reflektuję tego rodzaju interesa. Możemy o tem pogadać. Dziś napewno nic ci nie mogę powiedzieć, ale jutro każę sobie przysłać wyciąg hipoteczny Krzemienia i powiem ci, czy rzecz jest możliwa. Może po obiedzie przyjdziesz do mnie na kawę i może coś ułożymy.
 — Dobrze. Jeśli co ma być, wolałbym, żeby było prędko, bo jak się tylko załatwię z Bigielem, chciałbym wyjechać.
 — Dokąd się wybierasz? — spytał Bukacki.
 — Nie wiem. W mieście zanadto już gorąco. Gdzieś do drzew i wody.
 — Także stary przesąd — rzekł Bukacki — w mieście zawsze po jednej stronie ulicy jest cień, czego niema na wsi. Chodzę sobie cienistą stroną i jest mi dobrze, dlatego nigdy w lato z miasta nie wyjeżdżam.
 — A profesor nie wybierzesz się gdzie? — spytał Waskowskiego Połaniecki.
 — Owszem. Pani Emilia namawia mnie do Reichenhall. Może się i wybiorę.
 — A to jedźmy razem. Mnie wszystko jedno, gdzie pojadę. Lubię Salzburg, a przytem miło mi będzie zobaczyć panią Emilię i Litkę.
 Bukacki wyciągnął swą przezroczystą rękę, wziął wykałaczkę z kieliszka i wykałając zęby, począł mówić swym zimnym i obojętnym głosem:
 — Wre we mnie tak wściekła burza zazdrości, że