Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/115

żenia, zanurzone w cieniu... Niech pani jedzie ze mną w październiku do Włoch.
 — W październiku nie mogę, bo mam swoje kobiece powody, które mnie zatrzymują w Warszawie.
 — Jakie?
 Pani Emilia poczęła się śmiać.
 — Pierwszy i najgłówniejszy, a czysto kobiecy — rzekła, wskazując na Połanieckiego — to ożenić tego pana, który siedzi taki posępny i w gruncie rzeczy... taki rozkochany.
 Połaniecki obudził się z zamyślenia i machnął ręką.
 A Waskowski zapytał ze zwykłą naiwnością dziecka:
 — Zawsze z Marynią Pławicką?
 — Tak — odrzekła pani Emilia. — Był w Krzemieniu i próżnoby się zapierał, że go bardzo chwyciła za serce.
 — Mogę się nie zapierać — odrzekł Połaniecki.
 Lecz dalsza rozmowa została przerwana w przykry sposób, bo Litka niespodziewanie zasłabła. Uczyniło się jej nagle duszno i dostała jednego ze swych zwykłych ataków bicia serca, które przejmowały trwogą o jej życie nawet lekarzy. Matka porwała ją w tej chwili na ręce, Połaniecki skoczył po lód do restauracyi. Waskowski zaś począł ciągnąć z wysileniem do stołu ławkę ogrodową, by dziecko mogło się na niej wyciągnąć i swobodniej oddychać.
 — Zmęczyłaś się, dziecinko? prawda? — pytała pobladłemi ustami pani Emilia. — Widzisz, kochanie, że było za daleko... A doktor jednak pozwolił!... Tak gorąco! Ale to nic! to przejdzie! to przejdzie!... Moje skarby, moje kochanie!!...