Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/138

 — Tak. A ty do domu?
 — Tak.
 — Nie oświadczyłeś się pani Emilii?
 — Nie.
 — Więc ci przebaczam. Możesz jechać!
 — Schowaj koncepta na lepszą porę. Litka jest bardzo zagrożona.
 Bukacki spoważniał i, podniósłszy brwi, począł mówić:
 — Aj! aj! Czy to zupełnie pewne?
 Połaniecki opowiedział mu pokrótce, jakie jest zdanie lekarzy.
 Bukacki milczał przez chwilę, następnie rzekł:
 — I nie ma tu człowiek być pesymistą! Biedne dziecko i biedna matka. W razie nieszczęścia, zupełnie sobie nie wyobrażam, jak ona je zniesie.
 — Ona jest ogromnie religijna, ale strach o tem myśleć.
 — Wyjdźmy trochę na miasto — rzekł Bukacki — tu można się udusić...
 I wyszli. Po drodze Bukacki począł powtarzać:
 — I nie ma tu człowiek być pesymistą. Cóż jest taka Litka? Po prostu gołąb! Każdyby jej pożałował, tylko śmierć nie pożałuje.
 Połaniecki milczał.
 — Sam nie wiem teraz — mówił Bukacki — czy jechać do Reichenhallu? W Warszawie, jak jest pani Emilia, to i ja mogę wytrzymać. Raz na miesiąc oświadczam się jej, raz na miesiąc dostaję odkosza i tak sobie żyję od pierwszego do pierwszego. Teraz, pierwszy mi-