Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/145

 Tu pan Pławicki przeszedł do opowiadania o mieszkaniu z obfitością słów dziecka, które coś bawi, lub starego wygodnisia, któremu uśmiecha się zmiana na lepsze. W końcu rzekł:
 — Ledwom się obejrzał, jużem znalazł. Warszawka to moja stara przyjaciółka i znam ją dobrze.
 Lecz w tej chwili ktoś wszedł do przyległego pokoju.
 — To pewno Marynia — rzekł Pławicki.
 I począł wołać:
 — Maryniu, czy to ty?
 — Ja — ozwał się młody głos.
 — Chodźże tu; mamy gościa.
 Panna Marynia ukazała się we drzwiach. Na widok Połanieckiego zdziwienie błysnęło na jej twarzy.
 Połaniecki, wstawszy, skłonił się, a gdy zbliżyła się do stołu, wyciągnął ku niej na powitanie rękę. Ona podała mu swoją zarówno chłodno, jak grzecznie. Poczem zwróciła się do ojca, jak gdyby nikogo więcej nie było w pokoju.
 — Widziałam mieszkanie — rzekła. — Ładne i wygodne; nie wiem tylko, czy ulica nie zbyt hałaśliwa.
 — Wszystkie ulice są hałaśliwe — zauważył pan Pławicki. — To nie wieś.
 — Przepraszam, pójdę zdjąć kapelusz — odrzekła panna Marynia.
 I wróciwszy do swego pokoju, nie ukazywała się przez czas dość długi.
 — Nie pokaże się więcej — pomyślał Połaniecki.
 Lecz ona widocznie poprawiała tylko włosy przed lustrem po zdjęciu kapelusza, poczem weszła znowu i spytała: