Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/154

przyjęciu. Musiał on zresztą podziwiać pana Pławickiego i wpływ, jaki na niego uczyniło miasto. Czupryna jego lśniła się, jak skrzydła krucze, małe wąsiki sterczały do góry, walcząc o lepsze pod względem barwy z czupryną, biała kamizelka okrywała wysmukłą pierś, pąsowy zaś gwoździk przy czarnej żakietce dodawał jakiegoś świątecznego blasku całej postaci.
 — Pod słowem, nie poznałem wujaszka w pierwszej chwili! — zawołał Połaniecki. — Myślałem, że jaki młodzik wchodzi.
 — Bonjour, bonjour! — odpowiedział pan Pławicki. — Chmurny dzień, trochę tu ciemno, i chyba dlatego wziąłeś mnie za młodzika.
 — Chmurno, czy jasno — co to za figura! — odpowiedział Połaniecki.
 I, chwyciwszy bez ceremonii w boki pana Pławickiego, począł nim obracać i mówić:
 — Talia zupełnie jak u panny. Chciałbym mieć taką!
 Pan Pławicki, mocno zgorszony tak bezceremonialnem powitaniem, ale zarazem jeszcze mocniej uradowany tym podziwem, jaki wzbudzała jego postać, mówił, broniąc się:
 — Voyons! Waryat jesteś. Mógłbym się pogniewać! Waryat jesteś.
 — Ale wujaszek nazawraca głów, ile sam zechce.
 — Co powiadasz? — spytał pan Pławicki, sadowiąc się w fotelu.
 — Powiadam, że wujaszek przyjechał tu na podboje...
 — Nie myślę o tem wcale. Waryat jesteś!