Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/174

 — Nie.
 — Tęskniłaś za Warszawą?
 — Tak.
 — A za mną? co? Mów zaraz, bo będzie źle!
 Litka spojrzała na matkę, na Marynię, na Połanieckiego i wreszcie odrzekła:
 — I za panem Stachem także.
 — Masz za to! — rzekł Połaniecki.
 I, porwawszy jej rączkę, usiłował ją pocałować, a ona broniła się, jak mogła.
 Wrzeszcie pochowała rączki, on zaś, zwróciwszy się do Maryni i okazując swoje zdrowe, białe zęby, rzekł:
 — Bo widzi pani, my ciągle wojujemy, ale się lubimy.
 — Tak zwykle bywa — odrzekła panna Marynia.
 A on popatrzył jej w oczy szczerze i prosto:
 — Ej, żeby to tak zwykle bywało!
 Panna Marynia zarumieniła się zlekka i spoważniała, lecz nie odrzekła nic i poczęła rozmawiać z panią Emilią.
 Połaniecki zaś zwrócił się do Litki:
 — A gdzie profesor Waskowski? Pojechał do Włoch?
 — Nie. Został w Częstochowie i pojutrze wraca.
 — Zdrów?
 — Zdrów.
 Tu dziewczynka popatrzyła na swego przyjaciela i rzekła:
 — Ale pan Stach schudł, mamo, prawda?
 — Istotnie pan zmizerniał — rzekła pani Emilia.
 Połaniecki był nieco zmieniony, bo źle spał, a przy-