Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/220

 — O co ci idzie, dziecinko?
 Litka milczała przez chwilę, zbierając myśli, poczem spytała:
 — Jeżeli się, mamusiu, kogo kocha, to co?
 — Jeśli się kogoś kocha, Lituś?
 Pani Emilia powtórzyła pytanie, nie rozumiejąc zrazu dobrze, o co dziewczynka pyta, ona jednak nie umiała pytać dokładniej.
 — To co, mamusiu?...
 — To chciałoby się, żeby ten ktoś był zdrów, tak, jak ja chcę, żebyś ty była zdrowa.
 — I co jeszcze?
 — I chciałoby się, żeby był szczęśliwy, żeby mu na świecie było dobrze, a jeśli trafi mu się co złego, to chciałoby się samemu za niego cierpieć.
 — I co jeszcze?
 — I chciałoby się mieć go zawsze przy sobie, tak, jak ty jesteś przy mnie — i chciałoby się, żeby on tak kochał, jak ty mnie kochasz.
 — To teraz rozumiem — rzekła po chwili zamyślenia się Litka. — I ja sama myślałam, że to tak.
 — Tak, kotku.
 — Bo, widzi mamusia, ja jeszcze w Reichenhallu, pamięta mama? w Thumsee, słyszałam, że pan Stach kocha pannę Marynię, i teraz wiem, że on musi być nieszczęśliwy, chociaż nigdy o tem nie mówi.
 Pani Emilia, bojąc się wzruszeń dla Litki, rzekła:
 — Czy ciebie, kotku, nie męczy ta rozmowa?
 — O, nic a nic! Już teraz rozumiem. Onby chciał, żeby ona jego kochała, a ona nie kocha, i chciałby być