Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/221

zawszę przy niej, a ona mieszka z ojcem i nie chce się z nim ożenić.
 — Wyjść za niego...
 — Wyjść za niego. On się tem martwi, mamusiu? prawda?
 — Pewnie, moje dziecko.
 — Bo ja to wszystko wiem. A żeby ona wyszła za niego, czyby go kochała?
 — Pewnie, kotku, on taki dobry człowiek.
 — To ja już teraz wiem.
 Dziewczynka przymknęła oczy, i pani Emilia sądziła przez chwilę, że usypia, ale ona po niejakim czasie znów poczęła pytać:
 — A jakby on się ożenił z Marynią, czyby nas przestał kochać?
 — Nie, Lituś. Onby nas zawsze tak samo kochał.
 — Ale Marynię lepiej?
 — Marynia byłaby mu wtedy bliższą, niż my. Czemu się ty, kotku, o to dopytujesz?
 — To źle?
 — Nie; niema w tem nic złego, nic a nic! Tylko boję się, że się zmęczysz.
 — O nie! ja i tak ciągle o panu Stachu myślę. Ale niech mamusia nic o tem Maryni nie mówi.
 Na tem skończyła się rozmowa, po której Litka przez kilka następnych dni była milcząca, tylko jeszcze uporczywiej, niż przedtem, wpatrywała się w Marynię. Czasem brała ją za rękę i zwracała ku niej oczy, jakby chciała ją o coś zapytać. Czasem, gdy oboje z Połanieckim byli przy niej, przenosiła ustawicznie wzrok to na