Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/233

 — Z kim? — spytał Połaniecki.
 — Z moją sąsiadką.
 — Z panną Krasławską?
 — Tak.
 — Rozumiem — rzekł Bukacki — skruszył na proch te panie swoją wielkością, swojem urodzeniem, swoim majątkiem i z tego prochu ulepił sobie żonę i teściową.
 — Wytłómaczcie mi jedną rzecz — rzekł profesor Waskowski — Maszko jest człowiekiem religijnym...
 — Jako konserwatysta — przerwał Bukacki — dla przyzwoitości.
 — I te panie także — ciągnął dalej Waskowski.
 — Ze zwyczaju...
 — Dlaczego oni nie zamyślają się nigdy o życiu przyszłem?
 — Maszko! czemu ty nie zamyślasz się nigdy o życiu przyszłem? — zawołał Bukacki, zwracając się do wchodzącego w tej chwili adwokata.
 Maszko zaś zbliżył się do nich i spytał:
 — Jak powiadasz?
 — Powiadam: Tu felix, Maszko, nube!
 Wówczas wszyscy poczęli mu składać życzenia, on zaś przyjmował je z pełną godności powagą, w końcu przemówił:
 — Moi drodzy, dziękuję wam z całego serca, a ponieważ wszyscy znacie moją narzeczoną, więc nie wątpię o szczerości waszych życzeń.
 — Nie pozwól sobie na to! — rzekł Bukacki.
 A Połaniecki dorzucił:
 — W porę ci przyszedł Krzemień.