Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/235

 — Czego ty się gniewasz? Jeśli ci to robi przykrość...
 Lecz Połaniecki przerwał:
 — Ja się nie gniewam, tylko radzę ci pamiętać moje słowa.
 I patrzył mu dalej w oczy, Maszko zaś pomyślał: „Jeśli chcesz koniecznie awantury, to będziesz ją miał.“
 — Twoje słowa — odrzekł — mogę pamiętać, tylko przyjmijże i ty odemnie radę: nie pozwalaj sobie do mnie mówić tym tonem, bo mógłbym go także zapamiętać i wezwać cię do obrachunku.
 — Co u licha! — zaczął Bukacki. — Co wam jest!?
 Lecz Połaniecki, w którym rozdrażnienie na Maszkę zbierało się od dawna, byłby posunął niechybnie rzeczy do ostateczności, gdyby nie to, że w tej chwili wpadł do gabinetu służący pani Emilii.
 — Proszę pana — rzekł zdyszanym głosem — panienka umiera!
 Połaniecki zbladł i, porwawszy za kapelusz, skoczył do drzwi. Nastało głuche, długie milczenie, które przerwał wreszcie Maszko:
 — Zapomniałem — rzekł — że jemu wszystko trzeba teraz wybaczyć...
 A Waskowski, zakrywszy oczy rękoma, począł się modlić.
 Wreszcie podniósł głowę i ozwał się:
 — Bóg jeden okiełznał śmierć i potrafi ją powstrzymać.
 Jakoż w kwadrans później Bigiel odebrał od żony kartkę ze słowami:
 — „Atak minął.“

---