Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/249

jedynym promykiem jego życia, umierała lub mogła umrzeć każdej chwili. Połaniecki znów wpatrzył się w nią i w duszy mówił jej:
 — Zostań choć ty, dziecinko! ty nie wiesz, jakaś potrzebna i mnie i matce. Niech Bóg broni, co za życie będzie bez ciebie, drogie stworzenie!
 Nagle spostrzegł, że oczy dziewczynki patrzą na niego.
 Przez chwilę myślał, że się łudzi i nie śmiał się poruszyć, lecz mała poczęła się uśmiechać i wreszcie wyszeptała:
 — Pan Stach...
 — To ja, Lituś! Jak się czujesz?
 — Dobrze, a gdzie mama?
 — Zaraz przyjdzie. Wojowaliśmy z nią ogromnie, żeby poszła spać i ledwieśmy ją namówili.
 Litka zwróciła głowę i, spostrzegłszy pannę Marynię, rzekła:
 — A, to ciocia Marynia?
 Od pewnego czasu mała mówiła jej: ciociu.
 Panna Marynia wstała i wziąwszy flaszeczkę, stojącą na szafce nocnej, poczęła nalewać pod światło lampki krople na łyżeczkę, następnie podała je Litce, a gdy dziewczynka skończyła pić, przycisnęła usta do jej czoła.
 Nastała chwila milczenia, poczem dziecko rzekło, jakby samo do siebie:
 — Nie trzeba mamy budzić.
 — Nie; nikt nie będzie budził — odpowiedział Połaniecki. — Wszystko tak będzie, jak Lituś chce.
 I począł gładzić jej rączkę, leżącą na kołdrze.
 Ona zaś patrzyła na niego, powtarzając, jak miała zwyczaj: