Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.1.djvu/264

śmierć rodziła przynajmniej tę pańską wiarę, ale ona rodzi zwątpienie. Bo panu jednak tego dziecka żal, a mnie jeszcze więcej, i ten żal wprost narzuca mi pytanie: dlaczego ona umarła? po co takie okrucieństwo? Wiem, że to głupie pytanie, i że miliardy ludzi je sobie zadawały; ale jeśli to ma być pociecha, to niechże ją piorun trzaśnie! Wiem także, że nie znajdę odpowiedzi, ale dlatego chce mi się zgrzytać i kląć... Nie rozumiem — i buntuję się — ot i wszystko! To cały skutek, którego i pan nie możesz uznać za pożądany.
 Waskowski odpowiedział również, jakby mówił sam do siebie:
 — Chrystus zmartwychwstał, bo był Bogiem, ale jako człowiek i on przeszedł przez śmierć. Cóż ja, lichy robak, mogę innego uczynić, jak wielbić wolę i mądrość bożą w śmierci?
 Na to Połaniecki odrzekł:
 — Z panem niema co mówić.
 — Ślizko jest — odrzekł Waskowski — podaj mi rękę.
 I wziąwszy Połanieckiego pod ramię, wsparł się na nim i mówił dalej:
 — Mój drogi! ty masz poczciwe i kochające serce, ty bardzo kochałeś tę małą, byłbyś wiele dla niej uczynił — nieprawda? — zróbże jeszcze to jedno: wierzysz, czy nie wierzysz, zmów za nią: „Wieczny odpoczynek ..“ Jeśli myślisz, że jej się to na nic nie przyda, powiedz sobie: „Więcej jednak nic już dla niej nie mogę, a to jedno mogę...“
 — Daj mi pan spokój! — odpowiedział Połaniecki.
 — Jej to może być niepotrzebne, ale jej będzie