Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/063

Gątowski jest... szlachcic, i oto, co w jego imieniu odpowiadam panu Maszce.
 To rzekłszy, przedarł arkusik na cztery części i rzucił go na ziemię.
 Rzecz nie była przewidziana. Kresowski począł się namyślać, czy pan Jamisz postępkiem swym nie ubliżył jego godności, jako świadka — i twarz poczęła mu w jednej chwili lodowacieć i ściągać się, jak u złego psa; ale Połanieckiemu, który pana Jamisza lubił, podobało się to jego oburzenie.
 — Panie radco — rzekł dobitnie — pan Maszko jest pokrzywdzony w tak niebywały sposób, że nie może mniej wymagać, ale i ja, i pan Kresowski, przewidywaliśmy pańską odpowiedź, i zwiększa ona tylko szacunek, jaki dla pana mamy.
 Radca Jamisz usiadł — i będąc nieco astmatykiem, oddychał czas jakiś ciężko; poczem uspokoił się i rzekł:
 — Mógłbym panom zaofiarować przeproszenie ze strony pana Gątowskiego, ale całkiem w innych wyrazach; widzę jednak, że tracilibyśmy tylko czas, więc mówmy po prostu o zadośćuczynieniu z bronią w ręku. Za chwilę przyjdzie tu pan Wilkowski, drugi świadek Gątowskiego, i jeśli możecie poczekać, to ułożymy zaraz warunki.
 — To się nazywa iść prosto do celu — rzekł Kresowski, całkiem pogodzony z panem Jamiszem.
 — Ale się idzie z konieczności i ze smutnej konieczności — odpowiedział pan Jamisz.
 Połaniecki spojrzał na zegarek.
 — Ja muszę o jedenastej być w biurze — rzekł —