Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/075

 — Zastrzeli niedźwiadka, jak psa — pomyślał Połaniecki.
 Rozległy się słowa komendy, i dwa strzały wstrząsnęły ciszą leśną, poczem Maszko zwrócił się do Kresowskiego i rzekł zimno:
 — Proszę nabić pistolety.
 Lecz jednocześnie przy nogach jego ukazała się na śniegu plama krwi.
 — Pan jesteś ranny — rzekł, zbliżając się szybko, doktor.
 — Być może... proszę nabić...
 I w tej chwili zachwiał się, albowiem istotnie był ranny. Kula zniosła mu sam wierzchołek kości w kolanie.
 Pojedynek został przerwany. Tylko Gątowski stał jeszcze czas jakiś na miejscu z wytrzeszczonemi oczyma, zdumiony tem, co się stało.
 Po pierwszym opatrunku zbliżył się jednak, popchnięty przez pana Jamisza, do Maszki i rzekł zarówno niezgrabnie, jak szczerze:
 — Teraz przyznaję, żem nie miał prawa nachodzić pana — i odwołuję wszystko, com powiedział, i przepraszam. A że pan jesteś ranny, to ja tego nie chciałem.
 I po chwili, gdy odchodził z panem Jamiszem i Wilkowskim, słychać było, jak mówił:
 — Jak Boga najszczerzej kocham, czysty przypadek — to pistolety takie, bo ja chciałem mu nad głowę...
 Maszko tego dnia nie otworzył ust — na pytanie zaś doktora, czy rana bardzo mu dokucza, potrząsał tylko głową na znak, że nie.
 Bigiel, który był dniem pierwej powrócił z Prus,