Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/098

 — A urwis! zawsze był urwis! — odpowiedział Waskowski. — No leć, leć, ja tam do was jeszcze przyjdę...
 Połaniecki wyleciał, wsiadł w dorożkę i kazał się wieźć do Pławickich. Po drodze układał sobie, co powie Maryni i ułożył sobie mówkę, w miarę uczuciową, w miarę trzeźwą, jak przystoi na pozytywnego człowieka, który znalazł wprawdzie to, czego szukał, ale który żeni się także i przez rozum.
 Marynia spodziewała się go widocznie o wiele później, bo światła w pokojach nie były pozapalane, chociaż ostatnie blaski zachodu gasły już na dworze.
 Połaniecki począł na powitanie całować jej obie ręce i zapomniawszy zupełnie o rozumnej przemowie, spytał trochę niepewnym i wzruszonym głosem:
 — Odebrała pani kwiaty i list?
 — Tak...
 — I domyśla się pani, dlaczegom przysłał?
 Maryni serce biło tak mocno, że nie zdobyła się na odpowiedź.
 Więc Połaniecki pytał dalej, coraz bardziej przerywanym głosem:
 — Czy pani zgadza się na wolę Litki? Czy pani mnie chce?
 — Tak — odpowiedziała Marynia.
 Teraz on, w poczuciu, że wypada jej dziękować, napróżno szukał słów. Przyciskał tylko coraz mocniej do ust jej ręce i zarazem trzymając je obie, przyciągał ją zlekka, coraz bliżej i bliżej. Nagle, owionął go płomień; objął ją i począł ustami szukać jej ust. Lecz ona odwróciła głowę, tak, że mógł tylko całować włosy na