Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/102

 — Jak wuj może przypuszczać! Gdyby mi to kto inny śmiał powiedzieć...
 — No, no, no! — odparł, śmiejąc się, Pławicki. — Niema dymu bez ognia.
 Tegoż jeszcze wieczora Marynia, żegnając się z Połanieckim, spytała:
 — Czy mi pan nie odmówi jednej rzeczy?
 — Co tylko pani rozkaże.
 — Bo ja sobie dawno powiedziałam, że jeśli przyjdzie taka chwila, jak dziś, to potem pojedziemy razem do Litki.
 — A moja droga pani! — odpowiedział Połaniecki.
 A ona mówiła dalej:
 — Nie wiem, co tam ludzie powiedzą, ale co nam do świata — prawda?
 — Naturalnie! Mielibyśmy też na ludzi się oglądać. Z duszy serca jestem pani wdzięczny za tę myśl. Moja droga pani, moja... Maryniu.
 — Bo ja myślę, że ona patrzy na nas i modli się za nas.
 — Tak, to nasza mała patronka.
 — Dobranoc.
 — Dobranoc.
 — Do jutra.
 — Do jutra — rzekł, całując jej ręce — do pojutrza, codzień, i do...
 Tu dodał ciszej:
 — I do ślubu.
 — Tak! — odpowiedziała Marynia.
 Połaniecki wyszedł. W głowie i w sercu czuł wielki