Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/139

gielowi potrzeba było pilno tylko podpisu Połanieckiego do sprawy, która musiała być załatwiona nazajutrz rano.
 — Mogłeś mi zostawić papiery i iść spać — rzekł Połaniecki.
 — Ja też wyspałem się u ciebie na sofie, a potem siadłem do fortepianu. Niegdyś grałem tak dobrze, jak i na wiolonczeli, ale teraz już palce ciężkie. Twoja Marynia podobno gra: to taka miła rzecz w domu!
 A Połaniecki począł się śmiać swoim szczerym, życzliwym śmiechem.
 — Moja Marynia? Moja Marynia posiada talent ewangeliczny: „nie wie lewica, co robi prawica“. Biedactwo kochane! Nie ma też żadnej pretensyi i grywa tylko wówczas, kiedy ją o to proszą.
 Na to rzekł Bigiel:
 — Niby się to wyśmiewasz, ale tak się wyśmiewają tylko zakochani.
 — Bo też jestem zakochany najzupełniej. Przynajmniej teraz tak mi się wydaje, a wogóle muszę powiedzieć, że mi się to wydaje coraz częściej. Chcesz, Bigiel, herbaty?
 — Dobrze. Wracasz od pani Krasławskiej?
 — Tak.
 — Cóż Maszko? Dobija do brzegu.
 — Przed chwilą się z nim rozstałem. Odprowadzał mnie do bramy. Jednakże on mówi czasem takie rzeczy, którychby się po nim nikt nie spodziewał.
 I Połaniecki rad, że ma z kim pogawędzić i czując potrzebę poufnej rozmowy, począł opowiadać, co słyszał