Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/148

powierzona została najmłodszym z Aryów. Pozwólcie, że to są dowody.
 — Wiedzieliśmy to przed wyjazdem profesora, i jeśli nic więcej mu nie grozi, to mam nadzieję, że zobaczymy go w dobrem zdrowiu.
 — On nie myśli o powrocie.
 Lecz Połaniecki wydobył notes, napisał kilka słów ołówkiem i podawszy Maryni, rzekł:
 — Niech pani przeczyta i powie, czy dobrze?
 — Skoro przy mnie piszą, usuwam się — rzekł Bukacki.
 — Nie, nie! — to nie sekret!
 A Marynia zaczerwieniła się jak wiśnia z radości, i jakby nie chcąc oczom wierzyć, poczęła pytać:
 — Czy to naprawdę? Nie?...
 — To zależy od pani.
 — Ach, panie Stachu!... Anim o tem marzyła. Muszę powiedzieć papie, muszę!
 I wybiegła z pokoju.
 — Gdybym był poetą, tobym się powiesił — rzekł Bukacki.
 — Dlaczego?
 — Bo jeśli parę słów, skreślonych ręką wspólnika Domu Bigiel i S-ka, może zrobić więcej wrażenia, niż najpiękniejszy sonet, to lepiej jest być chłopcem młynarskim, niż poetą.
 Ale Marynia w uniesieniu radości zapomniała książeczki notatkowej, więc Połaniecki pokazał ją Bukackiemu, mówiąc:
 — Czytaj.