Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/150

 — Mówiła mi Marynia, że chcecie jechać do Włoch po ślubie.
 — Jeśli moja przyszła pani się zgodzi.
 — Przyszła pani nietylko się zgadza — odpowiedziała Marynia — ale straciła głowę z radości, i ma ochotę skakać po pokoju, jakby miała dziesięć lat.
 Na to pan Pławicki rzekł:
 — Jeśli krzyżyk samotnego starca może się wam przydać w daleką podróż, to was żegnam.
 I wzniósł oczy i rękę ku górze, ku niewymownej radości Bukackiego, lecz Marynia ściągnęła w dół wzniesioną rękę pana Pławickiego i, pocałowawszy ją, rzekła, śmiejąc się:
 — Papusiu, będzie czas, toż my się dopiero tam kiedyś po ślubie wybieramy.
 — I właściwie mówiąc — dodał Bukacki — to kupuje się bilety, oddaje się na wagę rzeczy i jedzie się — nic więcej.
 Na to pan Pławicki zwrócił się do młodego cynika i odpowiedział z pewnem namaszczeniem:
 — Czy jużeście do tego doszli, że błogosławieństwo samotnego starca i ojca uważacie za zbyteczne?
 Lecz Bukacki, zamiast odpowiedzi, objął w pół pana Pławickiego, pocałował go w okolicę kamizelki i rzekł:
 — A czyby „samotny starzec“ nie zagrał w pikietę, żeby tym dwom szalonym głowom dać się wygadać?
 — Ale z rubikonem? — odpowiedział pan Pławicki.
 — Ze wszystkiem, czego pan chce.
 To powiedziawszy, zwrócił się do młodej pary: