Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/170

 Pojechali więc ku Rialto. Ruchu było jeszcze, z powodu wczesnej godziny, mało, woda jakby śpiąca, dzień cichy, przezroczysty, ale niezbyt słoneczny, jeden z takich, w których Canale Grande przy całej swej piękności ma spokój cmentarza; pałace zdają się puste i zapomniane, a w nieruchomem ich odbiciu w toni jest jakiś głęboki smutek rzeczy martwych. Patrzy się wówczas na nie w milczeniu i jakby z obawą, by słowami nie zamącić ogólnej ciszy.
 Tak też patrzyła Marynia. Ale Połaniecki, mniej wrażliwy, przypomniał sobie, że ma w kieszeni list, więc go wydobył i począł czytać, a po chwili rzekł:
 — A! — Maszko także już żonaty. Ich ślub odbył się w trzy dni po naszym.
 Marynia zaś, jakby zbudzona ze snu, spytała, mrugając oczyma:
 — Co mówiłeś?
 — Mówiłem, rozmarzona głowo, że ślub Maszki już się odbył.
 Ona zaś wsparła głowę na jego ramieniu i patrząc mu w oczy, odpowiedziała:
 — Co mi tam Maszko, ja mam swojego Stacha.
 Połaniecki uśmiechnął się, jak człowiek, który łaskawie pozwala się kochać, ale się temu nie dziwi, poczem pocałował żonę w czoło z pewną dystrakcyą, gdyż list począł go jednak zajmować, i czytał dalej. Nagle rzucił się, jakby ukłuty i zawołał:
 — O to, prawdziwa katastrofa!
 — Co się stało?