Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/176

 — A tak, chodzi o Krzemień.
 — No i cóż? — spytał Połaniecki.
 — Nie kupiłbym go, choćby dla tego samego, żeby pani nie miała wrażenia, że tak nim ludzie rzucają, jak piłką.
 Marynia zarumieniła się jeszcze więcej i rzekła:
 — Kiedy ja już wcale nie myślę o Krzemieniu.
 I spojrzała na męża, on zaś kiwnął na znak zadowolenia i pochwały.
 — To dowód — odpowiedział — że jesteś rozsądne dziecko.
 — Przyczem — mówiła dalej Marynia — jeśli pan Maszko się nie utrzyma, to Krzemień albo się rozpadnie, albo pójdzie w lichwiarskie ręce, a to jednak byłoby mi przykro...
 — Aha! — rzekł Bukacki — skoro jednak pani wcale nie myśli już o Krzemieniu?
 Marynia spojrzała znów na męża i tym razem już z niepokojem, on zaś począł się śmiać.
 — Złapała się Marynia — rzekł.
 Poczem zwrócił się do Bukackiego:
 — Widocznie Maszko widzi w tobie jedyną deskę ratunku.
 — Ale ja nie jestem deska... patrz na mnie... raczej słomka. Kto się zechce ratować przez schwytanie takiej słomki, zginie, utonie... Zresztą sam Maszko nieraz mi mówił: „Masz przytępione nerwy“. Może i mam! Ale właśnie dlatego potrzebuję silnych wrażeń... Gdybym Maszce pomógł, wygrzebałby się, stanąłby na nogach, udawałby dalej lorda, żona jego udawałaby wielką pa-