Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/180

z prawdą i kocha, to jest bliżej Boga... Dlatego ja tak kochałam mój Krzemień.
 Tu pani Połaniecka przestraszyła się i swojej wymowy, i tego, co tam pomyśli „Staś“ — a jednocześnie wzruszyły ją wspomnienia; wszystko to zaś odbiło się jakby zorzą w jej oczach, na jej młodej twarzy — i sama była jak zorza.
 Bukacki patrzył na nią, jakby patrzył na jakieś nieznane, świeżo odkryte arcydzieło szkoły weneckiej, następnie przymknął oczy, pochował do połowy swą małą twarzyczkę w ogromny fantastyczny krawat i szeptał:
 — Delicieuse!...
 Poczem, wysunąwszy brodę z krawata, rzekł:
 — Pani ma najzupełniejszą słuszność...
 Ale logiczna kobietka nie pozwoliła się pozbyć komplimentem.
 — Jeśli ja mam słuszność, to pan jej nie ma.
 — To inna rzecz. Pani ma słuszność dlatego, że jej z tem do twarzy, a kobieta zawsze wówczas ma słuszność.
 — Stasiu! — rzekła Marynia, zwracając się do męża.
 Lecz tyle było w niej w tej chwili uroku, że on patrzył na nią również z zachwytem, oczy mu się śmiały, nozdrza poruszały się szybkim ruchem, na chwilę nakrył jej rękę dłonią i rzekł:
 — Oj, dziecko! dziecko!
 A potem, pochyliwszy się ku niej, szepnął:
 — Gdyby nie to, że jesteśmy w sali, tobym zacałował te oczy kochane i te usta.
 I mówiąc tak, Połaniecki popełniał wielką omyłkę,