Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/183

 Na to Marynia rzekła, podnosząc swoje błękitne oczy na Świrskiego:
 — Pan Bukacki nie jest taki niegodziwy, jak się wydaje, bo jednak powiedział o panu wszystko, co można było najlepszego.
 — Umrę zapoznany — szepnął Bukacki.
 A Świrski patrzył tymczasem na Marynię tak, jak sobie może pozwolić bez obrażenia kobiety tylko malarz. W oczach jego malowało się widoczne zajęcie; w końcu mruknął:
 — Tu w Wenecyi zobaczyć niespodzianie taką głowę — to przecie coś bajecznego!
 — Co takiego? — spytał Bukacki.
 — Mówię, że pani ma ogromnie swojski typ: o to, o! naprzykład (tu pociągnął sobie wielkim palcem przez nos, usta i brodę). I jaka przytem czystość linii!
 — Co? nieprawda? — rzekł z zapałem Połaniecki — zawsze to samo myślałem!
 — Założę się, żeś tego nigdy nie myślał — odparł Bukacki.
 Lecz Połaniecki rad był i dumny z tego zajęcia, jakie w słynnym artyście wzbudziła Marynia, więc rzekł:
 — Gdyby tak panu zrobiło jakąkolwiek przyjemność malowanie jej portretu, mnieby zrobiło jeszcze większą przyjemność mieć go.
 — Z duszy serca — odpowiedział z prostotą Świrski — ale ja jadę dziś do Rzymu. Tam mam też zaczęty portret pani Osnowskiej.
 — I my właśnie, najdalej za dziesięć dni, będziemy w Rzymie.