Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/223

 Połaniecki począł szukać, ale przytem musiał ją niemal objąć. Przez chwilę oblał go war żądzy, tem bardziej, że pochyliła się ku niemu, tak, że ciepło od jej twarzy i ciała poczęło na niego bić.
 Ona zaś zapytała półgłosem:
 — Czemu się pan gniewa na mnie. To źle! Ja tak potrzebuję przyjaznych dusz! Co ja panu zrobiłam?
 On tymczasem znalazł wstążki, odsunął się, ochłonął i z tem nieco grubem zadowoleniem człowieka szorstkiego, który chce wyzyskać swój tryumf i zaznaczyć, że się nie dał — odpowiedział jej po prostu impertynencyą:
 — Pani mi nic nie zrobiła — i nic nie może zrobić.
 Lecz ona odbiła niegrzeczność, jakby piłkę w tennisie:
 — Bo tak mało czasem zważam na ludzi, że ich prawie nie widzę.
 Poczem poszli w milczeniu aż do powozu.
 — A więc to tak? — myślał, wracając do pracowni Połaniecki — więc tamby się można posunąć tak daleko, jak się podoba!
 I znów przebiegł go dreszcz od stóp do głowy.
 — ...Tak daleko, jak się podoba. . — powtórzył.
 Przyczem nie zdał sobie sprawy, że popełnia omyłkę, jaką popełniają codziennie tuziny mężczyzn, miłośników polowania na cudzych gruntach. Pani Osnowska była kokietką, miała oschłe serce i zniecniały już umysł, ale była jeszcze o sto mil od zupełnego fizycznego upadku.
 Tymczasem wrócił do pracowni z uczuciem, że