Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/238

 — A potem co? — przerwał nieco drwiąco Połaniecki.
 — Potem te, które mają w sercu prawdziwą poczciwość, zdobywają się na coś, co dla was jest słowem bez znaczenia, a dla nas często podstawą życia.
 — Cóż to za talizman?
 — Rezygnacya.
 Połaniecki zaczął się śmiać.
 — Nieboszczyk Bukacki mawiał — rzekł — że kobiety ubierają się często w rezygnacyę, tak jak w kapelusz, dlatego, że im z tem do twarzy. Kapelusz z rezygnacyi, woalka z lekkiej melancholii — alboż to brzydkie?
 — Nie, to nie brzydkie. Co pan chce! może to strój, ale w takim stroju łatwiej się dostać do nieba, niż w innym.
 — To moja Marynia skazana w takim razie do piekła, bo mam nadzieję, że go nie będzie nigdy nosiła. Zresztą za chwilę ją pani zobaczy, gdyż obiecała mi, że po naszych godzinach biurowych przyjdzie do państwa. Spóźnia się maruda, ale już tu powinna być.
 — Ojciec pewnie jej nie puszcza. Ale zostaniecie państwo u nas na obiedzie, bez żadnej ceremonii — prawda?
 — Zostaniemy na obiedzie. Zgoda!
 — I tak ktoś się nam dziś obiecał, więc się tylko towarzystwo powiększy. Tymczasem pójdę zapowiedzieć, żeby przygotowano dla was nakrycia.
 To rzekłszy, pani Bigielowa wyszła. Połaniecki zaś spytał Bigiela:
 — Kogo macie mieć na obiedzie?