Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/245

 — To „sclavus saltans“ — rzekł Połaniecki. — Świrski już nam o tem opowiadał.
 — Bo rozumiem, że można żonę kochać — rzekł Bigiel — że można ją uważać, jak się to mówi: za źrenicę oka. Dobrze! Ale ja, jak Boga kocham, słyszałem, że on do swojej wiersze pisuje, że otwiera z zamkniętemi oczyma książki, zaznacza palcem wiersz i wróży sobie z tego, co przeczyta, czy jest kochany. Jeśli mu źle wypadnie, to wpada w melancholię. On się kocha jak student. Liczy wszystkie jej spojrzenia, usiłuje odgadnąć, co miało za znaczenie takie lub owakie jej słowo; całuje nietylko jej nogi i ręce, ale gdy myśli, że nikt na niego nie patrzy, to i jej rękawiczki... Bóg wie co! i tak już przez całe lata.
 — A jaki kochany! — rzekła Marynia.
 — Chciałabyś, żebym taki był? — spytał Połaniecki.
 Ona pomyślała chwilkę i odrzekła:
 — Nie, bo w takim razie byłbyś inny, niż jesteś.
 — O to Machiawel! — rzekł Bigiel. — Wartoby taką odpowiedź zapisać, bo to zarazem i pochwała, i trochę krytyki, i zaświadczenie, że tak jak jest, jest najlepiej, i że możnaby żądać jeszcze czegoś lepszego. Dajże tu sobie, człowieku, z tem radę.
 — Ja to biorę, jako pochwałę — rzekł Połaniecki — choć pani (tu zwrócił się do Bigielowej) powie zapewne, że to rezygnacya.
 Pani Bigielowa odrzekła, śmiejąc się:
 — Wierzch jest z miłości, rezygnacya może przyjść z czasem jako podszewka, jeśli zacznie być chłodno.
 Lecz Zawiłowski patrzył z ciekawością na Marynię.