Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/260

łaniecki miał taką, religijną niemal, cześć dla zmarłej, że mimo całego uznania dla urody Maryni, porównanie wydało mu się jakimś rodzajem profanacyi, więc, wyjąwszy fotografię z rąk Zawiłowskiego, ustawił ją napowrót i począł mówić z pewną szorstką żywością:
 — Ale bynajmniej! bynajmniej! Niema jednego rysu wspólnego. Jak można nawet porównywać! Ani jednego rysu wspólnego!
 A Marynię dotknęła nieco ta jego żywość.
 — Ja także jestem tego zdania — odrzekła.
 Lecz jemu nie dość było jej zdania.
 — Czy pani znała Litkę? — spytał, zwróciwszy się do pani Maszkowej.
 — Tak!
 — Prawda! widziała ją pani u Bigielów.
 — Tak.
 — No, przecie niema śladu podobieństwa?
 — Nie.
 Zawiłowski, który adorował szczerze panią Połaniecką, począł patrzeć na Połanieckiego z pewnem zdziwieniem — on jednak spoglądał teraz na wydłużoną postać pani Maszkowej, rysującą się przez popielatą suknię — i myślał:
 — Jaka ona zgrabna!
 Po chwili Maszkowie poczęli się żegnać. Maszko, całując na odchodnem rękę pani Połanieckiej, rzekł:
 — Mnie może wypadnie wkrótce wyjechać do Petersburga — niech pani pamięta trochę przez ten czas o mojej żonie.
 W czasie herbaty, Marynia przypomniała Zawi-