Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/261

łowskiemu obietnicę, jaką jej uczynił za pierwszą bytnością, że jej przyniesie i odczyta waryant wiersza „Na progu“ — on zaś tak przylgnął od razu do Połanieckich, że odczytał nietylko waryant, ale i drugi wiersz, który był poprzednio napisał. Znać było po nim, że sam dziwi się własnej odwadze i ochocie — to też po odczytaniu i wysłuchaniu pochwał, które były naprawdę szczere, rzekł:
 — Ja równie szczerze mówię, że z państwem, za trzeciem widzeniem się, to się tak jakoś jest, jakby się od dawna znało. Aż mi to dziwne.
 Połaniecki przypomniał sobie, że niegdyś powiedział coś podobnego Maryni w Krzemieniu — ale przyjął to teraz, jakby należało się i jemu.
 Zawiłowski zaś ją wyłącznie miał na myśli: po prostu zachwycała go i swoją prostą dobrocią i twarzą.
 Gdy odszedł, Połaniecki rzekł:
 — To bestya naprawdę zdolna. Czyś ty uważała, że on jakby się trochę zmienił na twarzy?
 — Przystrzygł włosy — rzekła Marynia.
 — Aha! i broda jeszcze więcej mu wystaje.
 To mówiąc, Połaniecki wstał i począł układać zwoje fotografii na półeczce nad stołem, wreszcie zabrał portret Litki i rzekł:
 — Przeniosę ją do mego gabinetu.
 — A tam masz tę z brzózkami, kolorowaną.
 — Tak, ale nie chcę, żeby i ta stała tu, tak na widoku. Każdy robi uwagi, a czasem mnie to gniewa. Pozwolisz?
 — Dobrze, mój Stachu — odpowiedziała Marynia.

---