Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.2.djvu/285

 — Dziecko patrzyło na wulkan, na morze i klaskało w rączęta, powtarzając: „ładnie! ładnie!“ Zajechałyśmy tam przypadkiem, błąkając się w najętym jachcie bez celu; trudno było zostać dłużej, bo to pusta wysepka i nie było gdzie mieszkać, i nie bardzo co jeść, ale ona za nic nie chciała wyjeżdżać, jakby w przeczuciu, że tam przyjdzie do zdrowia. Jakoż w miesiąc, a jeśli nie w miesiąc, to we dwa, poczęła do siebie przychodzić, i niech pan patrzy, że wyrosła mi, jak trzcina!
 Rzeczywiście panna Castelli, lubo kształtna i nie rażąca wzrostem, wyższą była nieco nawet od pani Osnowskiej. Zawiłowski patrzył na nią ze wzrastającem zajęciem. Przed rozejściem się gości, wypuszczony wreszcie z niewoli, zbliżył się do niej i rzekł:
 — Nie widziałem nigdy wulkanu i nie mam pojęcia, jakie to może sprawiać wrażenie.
 — Ja znam tylko Wezuwiusz — odpowiedziała — ale jakeśmy go widziały, nie było wybuchu.
 — A Stromboli?
 — Nie znam.
 — Tom się tylko przesłyszał, bo — ciotka pani...
 — Tak — odpowiedziała panna Castelli — nie pamiętam! Byłam widocznie zbyt mała.
 I na twarzy jej odbiła się przykrość i zmieszanie.
 Pani Osnowska, nie wychodząc do końca z roli czarującej terkotki, zaprosiła przed wyjazdem Zawiłowskiego do siebie, „któregokolwiek wieczora, bez ceremonii i bez fraka, bo taką wiosnę można uważać za lato, a w lecie najprzyjemniejsza swoboda.“ Oświadczyła przytem, iż rozumie, że ludzie tacy, jak on, nie lubią no-