Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/020

 „Topólka“ zaś odrzekła:
 — Nie, nie! niech pan zostanie tak, jak pana poznałam.
 Lecz pan Osnowski otoczył wpół ramieniem Zawiłowskiego i rzekł z tą poufałością dobrze wychowanego człowieka, który umie postawić od razu stosunki na bliższej i serdeczniejszej stopie:
 — A, pochował nam się pan Ignaś, prawda? Ale ja mam na niego sposób: niech Linetka zacznie jego portret, to musi codzień przychodzić.
 Pani Osnowska klasnęła w ręce:
 — Jaki ten Józio rozumny, to aż dziw!
 Jemu zaś rozpromieniła się cała twarz, że powiedział coś, co podobało się żonie, i począł powtarzać:
 — Prawda? co! Moja droga Anetko, prawda?
 — Ja już się przymawiałam — odpowiedziała miękkim głosem panna Castelli — ale bałam się naprzykrzać.
 — Kiedy tylko pani rozkaże — odpowiedział Zawiłowski.
 — Teraz dzień taki długi: to może o czwartej, po panu Kopowskim. Zresztą niedługo już skończę tego nieznośnego pana Kopowskiego.
 — Wie pan, co ona powiedziała o panu Kopowskim? — zaczęła pani Broniczowa.
 Lecz panna Castelli za nic nie pozwoliła jej powiedzieć, zresztą przeszkodził temu pan Pławicki, który właśnie w tej chwili nadszedł i rozbił towarzystwo. Pan Pławicki, poznawszy panią Anetę u Maryni, stracił dla niej głowę, do czego otwarcie się przyznawał, ona zaś