Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/021

kokietowała go, ku wielkiej swojej i innych uciesze, bez miłosierdzia.
 — Niech tatuś siada, tu koło mnie — rzekła — będzie nam przy sobie dobrze? — co?
 — Jak w niebie! jak w niebie! — odpowiedział pan Pławicki, uderzając się raz po raz dłońmi po kolanach i wysuwając z zadowolenia koniec języka.
 Zawiłowski zaś przysiadł się do panny Castelli i rzekł:
 — Taki jestem szczęśliwy, że będę mógł tu codzień przychodzić... Czy tylko naprawdę nie zajmę pani czasu?
 — Owszem, zajmie pan — odpowiedziała, patrząc mu w oczy — ale zajmie pan tak, jak nikt inny zająćby nie potrafił. Ja naprawdę bałam się tylko naprzykrzać — bo ja się pana boję.
 Teraz on zajrzał jej w głąb źrenic i odpowiedział z naciskiem:
 — Niech się mnie pani nie boi.
 Panna Lineta spuściła powieki i nastała chwila dość kłopotliwego milczenia; potem panienka spytała trochę przyciszonym głosem:
 — Czemu pan tak długo nie przychodził?
 On miał na języku odpowiedź: „To ja się boję,“ ale nie śmiał posunąć się tak daleko, więc odpowiedział:
 — Pisałem.
 — Wiersz?
 — Tak, pod tytułem: „Pajęczyna!“ Jutro go przyniosę. Pamięta pani, co pani powiedziała, kiedym panią poznał? że chciałaby pani być pajęczyną. Jam to zapa-