Strona:Henryk Sienkiewicz-Rodzina Połanieckich (1897) t.3.djvu/025

przyjaciel. Mój nieboszczyk mąż bardzo go lubił. Pan przecie musiał słyszeć o panu Ufińskim? To ten, co tak sławnie wycina sylwetki z papieru. Cały świat go zna. Nie wiem na ilu dworach wycinał sylwetki, a ostatnim razem wycinał księcia Walii. Był także jeden Węgier...
 Pan Osnowski, który siedząc niedaleko, bawił się ołóweczkiem przy breloku, to wysuwając go, to zasuwając napowrót, zniecierpliwił się wreszcie i rzekł:
 — Jeszcze ze dwóch takich, kochana ciociu, a będzie wieczorek kostiumowy.
 — Właśnie, właśnie! — odpowiedziała pani Broniczowa. — Jeśli o nich wspominam, to dlatego, że Linetka nie chciała ani słyszeć o żadnym. To taka szowinistka! Pan nie ma pojęcia, jaka z tego dziecka szowinistka!
 — Niechże jej Bóg da zdrowie — rzekł Zawiłowski.
 Poczem wstał i począł się żegnać. Na pożegnanie długo zatrzymał dłoń panny Linety, która zresztą odpowiedziała mu równie długim uściskiem.
 — Do jutra! — rzekł, patrząc jej w oczy.
 — Do jutra... po panu Kopowskim. A nie zapomni pan o „Pajęczynie?...“
 — Nie, pani, nie zapomnę... nigdy — odpowiedział nieco wzruszonym głosem Zawiłowski.
 Wyszli razem z panem Pławickim, ale zaledwie znaleźli się na ulicy, gdy staruszek uderzył go zlekka w ramię i, zatrzymawszy się, rzekł:
 — Panie młodziku, czy pan wie, że ja wkrótce zostanę dziadkiem?
 — Wiem — odpowiedział Zawiłowski.